Schoonheid van Lucht en Zand

Chaos

Chaos

En dan overlijdt je kind op 10 december 2008 en is opeens al die zekerheid weg.
De toekomst is een donker gat. Ik kom in de chaos terecht, terwijl ik dacht dat ik mijn leven zo goed in de hand had, en dat ik alle onzekerheden bedwongen had. En in mijn onmetelijke verdriet, in die pijn en wanhoop, kom ik al snel mensen tegen die komen aansjouwen met al weer een van die proceswoorden waaraan ik, in de loop van de duistere tijd die ik doormaak, een steeds grote hekel ga krijgen: het "rouwproces" Want het blijkt dat ik telkens weer oploop tegen een bepaald verwachtingspatroon dat mijn omgeving heeft, van hoe iemand die rouwt zicht "behoort" te gedragen. Van hoe het "rouwproces" normaal verloopt. Het woord suggereert namelijk dat de CHAOS van onze rouw, vooral voor de mensen om ons heen, toch beheersbaar en hanteerbaar is.
Er is totaal geen sprake van een procesmatig verloop van alles wat ik doormaak; ik heb juist een ervaring van totale chaos, waaruit ik mij omhoog moet zien te vechten. Ik zit niet in een rouwproces, maar ik voer een rouwgevecht! En het is een #vuile oorlog waarin ik verzeild ben geraakt, en er zijn geen regels, Op de meest oververwachte momenten slaat de vijand die in het duister niet te is te herkennen, toe. Het is als een tachtigjarige oorlog, een mensenleeftijd lang; een oorlog waarin de strijd gedurende de eerste jaren het felst is en in de loop der jaren geleidelijk aan wegebt, regelmatig weer oplaait, de ene keer in alle hevigheid, de andere keer wat minder fel, maar hoe vredig het op den duur ook gaat lijken, de vrede is nog steeds niet getekend.
Ik blijf vechten. Ik heb mijn inzinkingen en perioden van grote activiteit, gevechtspauzesen schermutselingen wisselen elkaar af. Ik loop nog regelmatig in een hinderlaag, maar weet er meestal behendig uit te redden. Ik ben op overlevingstocht er leer steeds meer de valkuilen te ontdekken en vermijden.
Het verdriet om de dood van je kind is als een schaduw, het gaat altijd met je mee. Aan je schaduw kun je niet ontsnappen. Je schaduw kan naast je met je meegaan. Hij kan voor je liggen of achter je. Soms ligt hij een hele tijd achter je en ben je jezelf er nauwelijks van bewust dat hij er nog is. En dan opeens, doordat je een hoek omgaat, ligt hij weer in alle scherpte voor je.
Telkens weer in tijdens mijn leven kan mijn schaduw zichtbaar worden. Telkens weer kunnen er momenten zijn van intens verdriet.
En ik kan pas kiezen voor verdriet vanaf het moment dat ik ontdek dat ik niet langer verdriet ben, maar verdriet heb. Dat ik ontdek dat ik intens verdrietig kan zijn omdat martijn gestorven is, maar daarnaast ook vreugde kan voelen voor al het liefdevolle wat me overkomt. Dat ik gelukkig ben met de man waar ik nu een jaar mee getrouwd ben, dat ik weer kan genieten van de schoonheid van de natuur, dat ik weer kan genieten van de vrienden om mij heen, genieten van de tweets van mijn twittervrienden. Terwijl ik denk; hoe zou zijn leven er nu hebben uitgezien. Mijn God waarom?
Hoe kan ik leven met die tegenstellingen? Ik weet het niet maar het blijkt te kunnen. Al blijf is daardoor altijd zeer kwetsbaar en blijven er altijd dagen komen dat ik weer geheel onderuit ga en weer het gevecht moet leveren om verder te kunnen gaan.
Kiezen voor verdriet betekent mezelf openstellen naar de toekomst en daarin kwetsbaar willen blijven, om niet cynisch en verbitterd te hoeven worden. Want een gepanserd, cynisch en verbitterd hart is niet alleen afgeschermd voor verdriet, maar ook voor elke ervaring van vreugde en geluk.

Frederiek, 7 september 2011

Kort na Martijns dood vond ik dit gedicht van hem! Dit gedicht is het dierbaarste van hem wat ik bezit. Ik pak het wanneer de schaduw van verdriet weer eens heftig aanwezig is. Het maak de schaduw weer een stuk milder en ik voel zijn liefdevolle armen om mij heen.  Ik zal je naam altijd  vol trots blijven noemen!

soms zijn dingen gewoon zoals ze zijn

Ik ben maar een klein mensje in een enorm complexe wereld (en een nog een groter heelal) Het is allemaal zo onvoorstelbaar, zo overweldigend vreemd dat ik er achter ben gekomen dat ik nooit ik staat zal zijn alles te begrijpen.

Er zijn meerdere dingen in mijn leven die ik helemaal niet begrijp, zoals er ook altijd dingen zullen blijven die buiten mijn begrip vallen. Mensen gedragen zich soms vreemd en ik snap dan niet waarom.
Dingen gaan onverwacht mis, of juist goed, en ik kan het dan niet verklaren hoe het zo heeft kunnen lopen. Nu kan ik mijn tijd verdoen door wanhopig te proberen te snappen hoe het allemaal zit totdat ik mezelf gek maak. Maar ik kan misschien beter accepteren dat er altijd dingen zijn die in niet begrijp en het daar verder bij laten. Dat lijkt mij een stuk eenvoudiger.

Het is alsof ons leven een grote legpuzzel is en we alleen maar 1 stukje krijgen. En van daaruit nemen we allerlei dingen aan. Maar wanneer we een blik mogen werpen op het grote geheel, zien we dat de puzzel immens is en dat het ene kleine stukje dat we konden zien nog iets anders was dan we aannamen en dat we een heel ander beeld van de puzzel krijgen dan we hadden gedacht.

We verzamelen tegenwoordig zo snel allerlei informatie dat geen mens en zelfs geen computer alle gegevens kan verwerken. We kunnen het niet allemaal begrijpen. Ik kan er zelfs geen fractie van begrijpen. En hetzelfde gaat op voor ons leven.. Alles gaat zo snel dat we nooit kunnen achterhalen hoe alles nu precies zit. Hoe snel je ook probeert te zijn, het plaatje veranderd steeds, je krijgt steeds weer nieuwe informatie waardoor je je begrip weer bij moet stellen.

Wat kan ik hieraan doen.... nieuwsgierig zijn en mezelf maar steeds dingen afvragen, met andere mensen praten en weten dat je dit niet altijd een helder en concreet antwoord zal opleveren.
Ik kan niet altijd wijs worden uit mensen en mensen niet uit mij. En ik kan zeker niet wijs worden uit het leven.  Wanneer ik het los zou laten zou ik zeker een gemoedsrust ontdekken die ontstaat wanneer ik besef dat ik nooit alles kan begrijpen.....!!

Ja... soms zijn dingen gewoon zoals ze zijn!!

Frederiek

Loslaten

Loslaten

Loslaten betekent niet je niet meer betrokken voelen,
maar ik kan het niet voor een ander doen.
Loslaten is niet mijzelf losmaken,
maar het besef dat ik een ander niet kan besturen.
Loslaten is niet een ander wat toestaan,
maar hem laten leren door ervaren.
Loslaten is machteloos toegeven,
want het resultaat is niet van mij afhankelijk.
Loslaten is niet een ander willen veranderen of hem de schuld geven,
maar het beste van mijzelf maken.
Loslaten is niet meer zorgen voor,
maar zorg hebben om.
Loslaten betekent niet meer vasthouden,
maar steunen.
Loslaten is niet oordelen,
maar anderen de kans geven zichzelf te zijn.
Loslaten betekent niet meer alles willen regelen,
maar anderen de kans geven de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten betekent niet ontkennen,
maar aanvaarden.
Loslaten betekent niet langer willen scheiden of twisten,
maar eigen tekortkomingen zoeken en verbeteren.
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals die komt en daar plezier in hebben.
Loslaten is niet iedereen bekritiseren en bedisselen,
maar proberen te worden waarvan ik droom.
Loslaten is niet het verleden betreuren,
maar groeien en leven naar de toekomst.

Loslaten is minder angst en meer liefhebben ...

boomkunst

Wat was ik teleurgesteld toen ik zag dat mijn speciale boom in het park moest vallen. Hij had ons jaren  laten genieten van alle jaargetijden. En in al zijn seizoenen was hij prachtig! Maar ja....bomen hebben ook niet het eeuwige leven en hij werd ziek en was niet sterk genoeg om alle stormen te doorstaan.
Blij werd ik toen ik een paar weken later de boomkunstenaar Hans Nijmeyer www.BoomKunst.nl zag zagen ik de 5 meter lange stam .. en verwondert keek ik toen ik zag dat hij bezig was een kindvriendelijk kunstwerk te maken. Een kunstwerk waar ik vandaag met verwondering heb naar zitten kijken. Ik heb hieronder een fotocollage geplaatst en laat jullie meegenieten.

Verder zonder je kind

Niet of onvoldoende verwerkt’

Vanaf het eerste moment wist ik dat ik nooit over Martijns dood heen zou komen, dat ik altijd verdriet om hem zou hebben. en dat ik nooit meer heel zou worden. (…) Rouwende ouders de boodschap meegeven dat er een tijd komt waarin we ons verlies ‘verwerkt’ hebben, houdt in dat we gefaald hebben wanneer verdriet blijft. Rouwende ouders zich slechter laten voelen dan ze al doen, daar hebben zij geen behoefte aan. (…) Uiteindelijk zullen de meeste wonden helen, zelfs heel diepe wonden, maar niet de dood van een kind.

Ondoordacht

Met de regelmaat van de seizoenen duikt hij telkens opnieuw weer op, die uitdrukking die eerder het onbegrip verwoordt van de spreker voor de situatie waarin iemand verkeert, dan een juiste inschatting ervan: zij heeft het niet kunnen ‘verwerken’, hij is er nooit ‘overheen gekomen’… Er zijn meer uitdrukkingen te bedenken die op hetzelfde neerkomen: hij is in zijn verdriet blijven hangen, zij heeft er geen plekje aan kunnen geven. Maar de term ‘verwerken’ is toch wel het populairst en ligt bij velen voor in de mond bij alle mogelijke en onmogelijke gelegenheden.

Begin januari van dit jaar overleed de voor vele voetballiefhebbers legendarische Feyenoorder Coen Moulijn. Vanzelfsprekend besteedden de media daar ruimschoot aandacht aan. In het programma Nieuwsuur zat een heel panel voetbaldeskundigen en vrienden van de overledene herinneringen op te halen en uit te leggen wat het buitengewone was aan het talent van deze bijzondere man.
Ook het grote verdriet in het leven van Moulijn kwam ter sprake, zijn zoon Raymond, geboren in 1963 met een open ruggetje, met wie hij een heel bijzondere en intense band had, was afgelopen augustus overleden. Zodra dat ter sprake kwam werd er aan toegevoegd dat hij de dood van zijn zoon niet heeft kunnen ‘verwerken’.
Ook de krant besteedt aandacht aan het overlijden van Moulijn. Het persoonlijke aspect van Moulijns heeft deze voor hem geweldige klap niet of onvoldoende kunnen verwerken.”  Dezelfde ondoordachte bewoordingen.

Niet lastigvallen


Wat bedoelen de sprekers en schrijvers hier nu mee? Dat je amper vier maanden na de dood van je kind geen tekenen van verdriet meer zou mogen vertonen? Waar hebben ze het over? Ze hebben kennelijk geen flauw benul waarover ze spreken of schrijven. Kunnen ze in de verste verte niet vermoeden hoe dat inslaat in het leven van een ouder: de dood van een kind?
Het artikel in de krant eindigt met: “… Coen [stond] de afgelopen tijd bij thuiswedstrijden in de Kuip enigszins afgezonderd. Dat was niet vanwege het slechte spel van Feyenoord, daarover uit de mond van Moulijn nooit een onvertogen woord. Het was veeleer de heimwee naar zijn zoon die aan hem knaagde en waarmee hij de buitenwereld, bescheiden als hij nu eenmaal was, niet wilde en kon vermoeien
Dat zegt veel over het karakter van een man als Coen Moulijn, maar ook dat hij aanvoelde hoe in de samenleving om ons heen meestal over rouw wordt gedacht, en dat velen niet met het verdriet van anderen geconfronteerd willen worden.  ‘De buitenwereld niet willen en kunnen vermoeien’ is daarom misschien veel vaker een antwoord op de onwil van die buitenwereld om daarmee te worden lastig gevallen, dan een uiting van bescheidenheid van de rouwende. Of moet ik milder zijn in mijn oordeel en is er sprake van onmacht?

Libelle-psychologie


Populaire rouwtheorieën waarin wordt gesteld hoe rouw ‘behoort’ te verlopen helpen bepaald niet om begrip voor rouwenden in de samenleving te bevorderen. Eerder is er sprake van het omgekeerde. Vastomlijnde ideeën leiden er juist toe dat het onbegrip voor mensen met blijvend verdriet wordt vergroot.
Psychoanalytica Christa Widlund-Broer, bij de meeste mensen beter bekend onder haar schrijversnaam Anna Enquist, zei daarover:
“Kennelijk vinden mensen het te bedreigend om in te zien hoe verdriet echt werkt. Dus bedenken ze allerlei verhullende theorieën over rouwfases waar je op een gegeven moment mee klaar moet zijn. Hele bibliotheken zijn erover volgeschreven, maar er klopt niets van.”
Ze noemt dat Libelle-psychologie; veelgelezen bladen en veelbekeken tv-programma’s dragen in belangrijke mate bij tot het verbreiden van dit onbegrip, terwijl vaak het tegendeel wordt gesuggereerd door te stellen dat het hierdoor in de aandacht komt en ‘bespreekbaar’ wordt: het taboe wordt doorbroken.

‘Verwerken’
Maar we helpen er zelf, als rouwende ouders, ook vaak aan mee het onbegrip en de vooroordelen in stand te houden. We gebruiken woorden als ‘verwerken’ en aanverwante uitdrukkingen vaak in onze eigen verhalen. Het schrijven van een boek of van gedichten, het meewerken aan een interview voor radio of tv of in een krant of tijdschrift, het aandacht vragen voor het verhaal en het kunnen vertellen daarvan: “heeft me enorm geholpen bij de verwerking”, hoor of lees ik dan vaak.
Maar wat bedoel je daar dan precies mee, vraag ik mij af. Gebruik die woorden en uitdrukkingen toch niet, denk ik dan, want ik vermoed dat degene die ze uitspreekt er iets heel anders mee bedoelt, dan de journalist die het registreert, en degene die het daarna hoort of leest er uit begrijpt. Want wat je ‘verwerkt’ gaat namelijk over, voorbij, wat ‘verwerkt’ is heb je achter je gelaten, daar heb je dan geen verdriet meer om. En dat brengt opmerkingen voort als: zij “heeft deze voor hem geweldige klap niet of onvoldoende kunnen verwerken.”
Afval verwerk je en rouw draag je, het verdriet reist altijd in een of andere vorm met mij mee, de rest van mijn leven.
Als na jaren mensen in je omgeving merken dat je nog verdriet hebt (soms al na vier maanden!), ook al is dat verdriet na verloop van tijd ‘milder’ geworden dan de haast ondraaglijke pijn die je in het begin hebt ervaren, dan klinkt al snel dat het verdriet nog steeds niet verwerkt is. En daar wordt dan duidelijk mee bedoeld: het is nog steeds niet ‘over’. En dan ook nog de cliche-uitdrukkingen. Je zoon zou niet willen dat je nog steeds zo'n verdriet om hem hebt. Of het leven gaat door en als het even wil krijg je ook nog het advies erbij om nu eindelijk maar eens ‘professionele hulp’ te gaan zoeken.
De getuigenissen van verdriet dat niet overgaat na de dood van een kind zijn er legio, in de verhalen die we elkaar als ouders vertellen, en in zowel de onderzoeksliteratuur als in de ervaringsverhalen worden beschreven



Ervaren


Het is mij wel kwalijk genomen dat ik daar op wijs, maar ik denk dat het de kern is van het onbegrip dat in de samenleving bestaat rond rouw. Dat er verdriet is dat niet overgaat want “wanneer je iemand verliest van wie je houdt verandert de wereld voorgoed, wanneer je kind sterft vergaat hij totaal: niets zal ooit meer hetzelfde zijn.”.
Verdriet hebben om de dood van mijn kind is levenslang, ook al is dat verdriet niet altijd van dezelfde intensiteit. Dat kan van dag tot dag verschillen. Ik heb bepaalde manieren ontwikkeld om met dat verdriet te kunnen leven. dat is bij mij door een o.a. een paar uurtjes per dag terug te trekken op mijn zolder. Even leven met mijn zoon Martijn in stilte. Zijn herinneringen vasthouden (letterlijk en figuurlijk) .. want ik wil niet dat  herinneringen aan hem wegvagen. Soms schrijf ik wat, lees ik of schilder! Het zijn mijn fijnste uurtjes..Ik ben even volledig op een intense manier samen met mijn kind en dat voelt heerlijk... Maar wat voor de een werkt doet dat voor de ander niet, of juist wel.
Zo vertelt Anna Enquist: “Elke dag studeer ik piano. Musiceren is de enige activiteit die mij volledig in beslag kan nemen. De drie belangrijkste menselijke vaardigheden - het verstand, de emoties en het fysieke lichaam - raken daar verknoopt. Die totale afleiding is voor mij een dagelijkse levensbehoefte geworden. Als ik bijvoorbeeld met vakantie ben en niet kan spelen, merk ik meteen dat het niet goed met me gaat. Dit verdriet heeft niets louterends en het blijft bij me. Je leert er hooguit mee leven"
Door ervaringen te delen kunnen we uitproberen of die van anderen ook voor ons werken. Zo niet dan zullen we andere strategieën moeten ontwikkelen om verder te kunnen leven met ons verdriet. Zo wel dan hebben we elkaar kunnen helpen door onze verhalen met elkaar te delen.
Maar vaak blijft het gevoel in een totaal andere wereld te leven dan ieder die dit verdriet niet kent.
 En daar spreekt men kennelijk ook een andere taal, waardoor ze soms moeite hebben om onze verhalen op juiste waarde en betekenis te schatten. We zullen dus zorgvuldig moeten zijn in het kiezen van onze woorden wanneer we begrepen willen worden.
Heb ik hier nu gezegd dat iedere ouder van een overleden kind zijn leven lang verdriet moet hebben, net zoals ik dat ervaar? Nee, dat zeg ik niet, al kan ik mij niet voorstellen dat iemand dit verdriet ‘verwerkt’ heeft en dus geen verdriet meer heeft op enig moment van zijn of haar leven. Maar, en citeer nogmaals Anna Enquist:
“Je moet helemaal niks. Het verdriet is zoals het zich aan jou voordoet. Zoals jíj het doet, zó is het.”

Frederiek

citaten van Ide Wolzak en Anna Enquist

Unicum

Unicum

Ieder kind

is uniek

ieder kind

is een unicum

ieder kind

is een eenheid

ieder kind

is een unieke wereld

Ongeacht

levensduur

Ongeacht

levensstijl

Ongeacht

afkomst

Ongeacht

status

Ieder sterven

is uniek

Iedere dood

is uniek

Iedere dood

onzegbaar schokkend

Zichtbaar

of onzichtbaar

Ieder kind

Ieder sterven

Iedere dood

Is onvergelijkbaar

Jij mag vragen

om ruimte

om aandacht

voor jouw unieke verhaal

Dat is geen egoisme

maar respect

voor het unieke leven

Frederiek

moeder van Martijn 27-2-1980 -  10-12-2008

                                                                                                 

auteur Marinus van der Berg

zonder titel tweeluik 30x30 acryl

vrijdag de dertiende in de tuin #nietsmismee

Aisha Hunkar 27 april 2011

Aisha .. ik zal iedere dag aan je denken en je nooit vergeten. jij bent mijn #Angel....dag lieve Aisha!

In liefdevolle herinnering aan Aisha Hunkar

Frederiek 30 april 2011

De Schoonheid

Verwondering in het park.

AVA - Aldith Hunkar 30x30 acryl

backside acryl 70x90

Aardbeienacademie De #AishaAardbei

14 april 2011

Sinds vandaag ben ik student! Ik studeer aan de Aardbeienacademie van "professor" @JanRobben te Oirschot. Vandaag ben ik begonnen met mijn eerste opdracht! Ik ga mijn eigen smaakaardbeien kweken.
Vanmiddag kreeg ik 10 aardbeienplantjes van de academie. Morgen zet ik ze in de potgrond zodat ze genoeg ruimte hebben om goed te gaan groeien. Ik zal ze iedere dag liefdevol water geven en koesteren! Het groeiproces kan op deze site gevolgd worden. In juni hoop ik de eerste aardbeien te plukken. De aardbeien worden gedoopt tot de AishaAardbei en worden @AishaHunkar aangeboden in de vorm van een #strawberrytree.. Professor @JanRobben van http://www.aardbeienacademie.nl/ zal mij hierin begeleiden.

15 april 2011

Ik ben naar het tuincentrum geweest om potgrond en potten voor mijn aardbeienplantjes te halen.

De plantjes kunnen gaan groeien! @AishaHunkar 

#aardbeienacademie

@JanRobben

Mijn aardbeienplantjes doen verschrikkelijk hun best om te groeien. Iedere dag voel en kijk ik of ze nog iets nodig hebben. Ze moeten ook groeien. Ze moeten bloemen krijgen en vanuit die bloemen zullen de smaakvolle aardbeien ontstaan. De #AishaAardbei!! Smaakvolle aardbeien voor @AishaHunkar zodat ze de mooiste #strawberrytree zal krijgen. Een strawberrytree gemaakt door @JanRobben #professor van de #aardbeienacademie!!
Plantjes doe je best!! Ik zal jullie liefdevol verzorgen!!
                                                               27 april 2011 

De #strawberrytree voor @Aishahunkar..het uiteindelijke doel van

mijn aardbeienplantjes met hulp van @Janrobben

van de #aardbeienacademie!!

28 april 2011

Mijn aardbeienplanten groeien ontzettend hard... Dat moet ook wel

want ze moeten nu tot aan de hemel reiken, zodat Aisha ze kan plukken.

We hadden een afspraak.. Aisha, @JanRobben van de aardbeienacademie en ik.

Ik zou #smaakaardbeien kweken en we zouden ze dopen tot de #aisha-aardbei en Aisha

zou haar #strawberrytree in ontvangst nemen bij de #house-warming

van de Entrada.

Het mocht niet zo zijn ... Aisha's lichaam gaf het op!

Ze is niet meer lijfelijk bij ons.

Maar die #strawberrytree zal er komen Aisha....

En we zullen hem dopen als de #Aisha-strawberrytree

en we zullen proosten op het leven en het hiernamaals

 en we zullen je spirit en je kracht voelen.

Dag lieve Aisha 

                                        

Op advies van @JanRobben heb ik mijn aardbeienplanten vanmorgen verzet omdat ze naar het licht

groeiden. Nu staan ze op een zonnig plekje vanwaar ze van alle kanten licht en zon krijgen!

En zowaar ik ontdekte vandaag  bloemknopjes waaruit de AishaAardbei zal ontstaan .

                                             

1 mei 2011

                                          9 mei het eerste bloempje van de AishaAardbei

Tranen springen in mijn ogen....Ik koester het bloempje in mijn handen.

Vorige week was ik op Aisha's afscheid en de Aisha-Aardbei werd genoemd

door broer Melvin. Dat was heel speciaal voor mij!

 14 mei 2011

Het is natuurlijk niet bij 1 bloempje gebleven deze week.

Iedere dag zag ik wel weer een knopje opengaan.

Het hoekje waar de 4 potten met #aardbeienplantjes staan is mijn

hoekje geworden waar ik Aisha herdenk,

Ik mijmer weg en denk aan de tweets van Aisha en aan de

goodvibes die ze mij gegeven heeft.

Hoelang zal het nog duren voordat ik de 1e AishaAardbei kan plukken?

19 mei 2011

22 mei 2011

Het groeiproces van de Aisha-Aarbei is een lust voor het
oog. Bijtjes vliegen af en aan om de bloempjes te bevruchten

23 mei 2011

25 mei 2011

.

Daar is ze dan de eerste AishaAardbei!! Een krachtige rode vrucht aan een fragiel steeltje! Een hele bijzondere Aardbei. Deze aardbei mag een vogel meenemen in zijn vlucht naar *likkle bird* Aisha. 

 De 2e #AishaAardbei gaf mij een heerlijk verwenmoment!!

Kunst in zijn puurste vorm #AishaAardbei


Er zitten zoveel #AishaAardbeien aan een tros dat de stelen ondersteund moet worden en het is een smaakvolle tuin aan het worden.

. 

23 juni 2011
De AishaAardbeien werden aangeboden aan #AldithHunkar.
Zij proeft de smaakvolle aardbeien  die op de mooie strawberrytree liggen.
Ze geniet en ze geniet ook een beetje voor Aisha!!
Het is een bijeenkomst met een dubbel gevoel! Het grote gemis van Aisha is er, maar we voelen haar #goodvibes .. zelfs zo goed dat #AldithHunkar gebeld wordt door de alarmcentrale met de mededeling dat in Aisha's huis het alarm af gaat.
Het is loos alarm en ik koester de gedachte dat Aisha even van zich heeft laten horen.

Ik zal de rest van mijn leven aardbeien associëren met Aisha Hunkar. De aardbei is voor mij een smaakvolle krachtige bloemenvrucht  die mij altijd zal herinneren aan de kracht en het doorzettingsvermogen van Aisha…..  Fly Little Bird   

28 juni 2011

Met dank aan @Aldith-Hunkar @janrobben en @Frenssen
28 juni 2011
Frederiek